yazmak iyidir...

Geçen haftalarda "Django Unchained" filmini sinemada tamamen şansa izlemiştik. Aslında olaylar şöyle başladı: İngiltere'ye yakın zamanda yerleşen bir arkadaşım, facebook'a "Django Unchained'e 8.9 vermişsin, az bile vermişsin imdb" gibi bir not düştü. Tarantino'yu çok da sevmeyen nadir insanlardanım herhalde. Yine de filmi aklıma yazmıştım.

Ve sonra oluşan bütün engellemelere rağmen, evren filmi görmemizi istiyormuş: Hangi sinemaya bilet aldığını unutup yanlış sinema kapısında filmi beklemeler, başlamasına 10 dakika kala durumu farkedip Cumartesi gecesi Palladium'dan CKM'ye yetişebilmeler... 20 dakikalık reklamlar... Hepsi filmi görmemiz ve çok sevmemiz içinmiş meğerse... 

Eğer izlemediyseniz, çok da detaylandırmak istemiyorum ama Christoph Waltz'ın Yardımcı Erkek Oyuncu Oscar'ını almasına akrabam ödül almış gibi sevindim resmen. Hala da hatırlayıp hatırlayıp seviniyorum. Django'da öyle bir rol oynuyor ki bu adam, tamam Tarantino çok güzel yazmış, fakat sadece o da değil, Christoph Waltz'ın öyle nazik, öyle zarif bir insan olduğuna inanmama sebep oluyor ki bu rol, sanki karakterinin büyükçe bir parçası öylece ortada... Tuhaf şey, Dr. King Schultz nerede biter, Christoph Waltz nerede başlar, birbirine karıştı bende...

Onca kana, patlayan insanlara biraz tahammül edin ve bu filmi izleyin bence. Christoph Waltz'in ballı börekli her dakikasını doya doya görün. Ben de Waltz'i ilk kalabalıklarla tanıştıran Tarantino filmi Inglorious Basterds'ı bir izliyim. Artık bu adamı daha az sevebileceğimi sanmıyorum zaten :)

Not: Tüm yazıda adamdan Christopher diye bahsetmişim, sabah sabah kafam nerelerdeydi acaba... Neyse düzelttim şimdi :)