yazmak iyidir...

Oğlumuz kedimiz ayı gibi oldu. Hangi macerasını anlatsam bilemiyorum. Büyümesi yavaşladı - neyse ki - ayrıca olgunlaşma namına bazı emareler de görülüyor. Aynı bir çocuk gibi; yakın zamanda başka bir tantrumu, ergenliği (!) ile uğraşmak zorunda kalacağız. Kaldı şurada 1 ay en fazla...

Yatak odasında da kediyle hakimiyet savaşları sürüyor. Artık bazı sabahlar üç kişi uyanıyoruz. Gece Miço yaramazlık yaparsa -uykumda bacağımı ısırmak gibi- yataktan atıyorum, yerde yine yanı başımızda uyuyor. Geçen Cumartesi sıcağın da etkisiyle kendimi öğle uykusuna bırakmıştım;Miço da bana eşlik etti, şahaneydi. Ayaklarımın dibinde uyudu, uyudu uyudu...

Tabii bu hakimiyet savaşlarının baştan kaybedilmiş olduğunu söyleyeniniz çıkabilir. Zira eskiden Miço'nun yatağa girme izni de yoktu. Alan açma konusunda mükemmel ve örnek alınası davranışlar sergiliyor, elim kolum bağlanmış bir şekilde ama takdirle izliyorum :P

Uyku bu aralar haram herhalde. Gecede 3-4 kez uyanıyorum, sıcaktan, vantilatörün sesinden, zavallı yorgun kocamın homurtularından... Serviste pelte gibiyim. Sabah şirkete vardığımızda araçtan inince, 3-5 adım neredeyim nereye yürüyorum idrak yok, o derece pelte.

Uzunca bir yazamama arası vermiştim. Yetiştirmem gereken bir proje vardı, mesai yaptım bir ay boyunca. Şikayetçi değilim, ekmek parası. O arada yazılacak şeyler ve ifade edilecek duygular birikse de, elimden gelmedi bir türlü.

Sizinle aramızı tekrar ısıtmak için Miço'nun bir fotosunu paylaşayım dedim ama dandik Vista bir SD kartı bile okuyup gösteremedi. Hayret bişey.

Herkese iyi uykulaar! En azından Atlantik'in doğu yakasındakilere :)