yazmak iyidir...

Kedimizin ismi kolay ve anlaşılır, ama yine de sürüsüne bereket lakabı var. Paylaşmak istedim. İşte Miço'nun lakapları:

Bu kadar farklı isimle seslenmemize rağmen, Miço adını her duyduğunda bakar... Eee pardon, eğer canı isterse bakar :)

Zat-ı muhteremin bir de şarkısı var. Kendisinin hiçbir katkısı olmamasına rağmen, şarkı artık onunla bütünleşti. Hızlı ya da yavaş versiyonları var bu şarkının ve kedimizi özlediğimiz, onunla eğlendiğimiz zamanlarda söylüyoruz (nedense). Ya da örneğin ben mamasını değiştiriyor ya da kutusunu balkona koyacağımı söylüyorum, eşim kediciğimize acıyıp kararımdan vazgeçmem için şarkısını söylüyor...

Miço bazen de bizimle konuşuyor. Nasıl mı?

Bir gün tezgahta salata yapıyordum ve Miço çılgın bir şekilde yanıma geldi. Miyavlamaya başladı, bir şeyler istediği belliydi. Öyle sabırsızdı ki, elimde ne varsa sırayla koklatmaya başladım, belli mi olur belki istemiştir diye. Soğan, ıııımmmpf burun kıvırdı. Domates, hmmm belkiiii.. Ama değil. Marul?! Marul mu haayır. Ama hala miyavlıyor, hala ısrar ediyordu. Artık dayanamadım ve en iyisi kendisine sorayım dedim. Aramızda şöyle bir mono(diya?)log geçti:

Ben:-Asla istemeyeceğini bildiğim halde- "Miço soğan mı istiyorsun? "

Miço: -Çok kısa ve sert bir şekilde -"Ma!"

Ben: "Domates?"

Miço: "Ma!"

Ben: "Yemek?"

Miço:"Ma!"

Ben:"Tavuk?"

Miço:"Ma!"

Ben:"Su? Miço su mu istiyorsun?"

Miço: -Kıvrak bir a ile ve kafayı eğerek "Maaaaaaaaaa"

Ben:"Su mu istiyorsun gerçekten?"

Miço: "Maaaaaaaaaaa"

Miço az sonra ona verdiğim suyu kana kana içti. Bana da içimde benimle konuşmuş olabileceğine dair derin bir şüphe bıraktı...

Bazen koridorda karşısına aniden çıkarız, banyo kapısını açmayız ya da işte, topunu istediği gibi atamayız. Bir şikayet allahım, bir şikayet. Homur da homur, homur da homur. Söylenir gider. Azarlar resmen bazen :)

Beni ne kadar ısırsan da, babandan ne kadar kıskansan da Miço seni çookk seviyorum.