yazmak iyidir...

Pek eğlenceli veya maceralı olmasa da, bu olayı çok anlatasım var:

Ofiste müdürümün odası benim masamın tam arkasındaydı. Sırtım dönük otururdum odasına. Camdan bir oda onunki de. Her konuşulan duyulurdu. Biz de defalarca uyarmıştık, önemli işlerinizi burada görüşmeyin diye, pek takmazdı. Gene de kendisi nazik, saygılı biridir.

Bir akşam mesaiye kalmıştım. Müdürlerden biri girdi odaya. Kapıyı kapattılar ve harala gürele konuşmaya başladılar. Belli ki bütün gün bu konuşmayı planlamışlar, herkesin gitmesini beklemişler. Ben sotedeyim, beni gören yok. Hepimizi teker teker çekiştirdiler. Sı.çıp sıvadılar resmen. Ne ara kademe yöneticilerimiz kaldı, ne biz. Ne kadar kötü çalıştığımızdan, ne kadar az çalıştığımızdan ne kadar beceriksiz olduğumuzdan. Coştular filan. Resmen bağırarak konuşmalarından, benim orada olduğumu bilmediklerini anladım.

Bir süre içinde çıkacaklardı. Zaten birkaç aydır devamlı fazla mesai istedikleri için onlara gıcık kapıyordum. Bu durumla yüzleşmek istemedim. Sinirimden yüzümün kıpkırmızı olduğunu hissediyordum. Bir yandan da "Naber gö.tlekler" şeklinde onların konuşmalarına şahit olduğumu göstereceğim anın hayalini kuruyordum. Kararsız kalmıştım. Odadan çıktıkları an beni görecekler, gördüklerinde de olay patlak verecekti. Ne yapmalıydım...

Birden devasa kulaklıklarımı farkettim. Masada duruyorlardı, onları taktığımda pek birşey duymadığımı herkes bilirdi. Taktım, ancak konuşmaları dinlemeye devam etmek için de müzik açmadım. Birkaç dakika sonra odadan çıktılar. Benim orada oturduğumu gördüklerinde yüzlerindeki ifadeyi halen unutamam! Sakince yanıma geldiler ve birşeyler sordular: Kulaklık yüzünden duymadığımı işaret ettim, kulaklığı çıkardım. O kadar kaba ve abartılı konuşmuşlardı ki, diğer ekip arkadaşlarım bunları duysa herkesin siniri tepesine çıkardı. Haksızlık etmişlerdi. Ve onlar bu laflarını duymadığımdan emin olmak istiyorlardı. Hatta kulaklık varken hiçbir şey duymadığıma dair espri bile yaptılar, duymuyordum değil mi? En donuk ifademle, hayır duymuyorum dedim. Mesaiye kalmamla ilgili espriler yaptılar, kimse de görmemişti orada olduğumu. En başından beri buradaydım, sanırım siz beni görmediniz dedim. Sakinleştiler. Birkaç dakika sonra gelip duyup duymadığımdan emin olmak için -ne de olsa sinirli olurdum- biraz daha espri yaptılar. O halleri de gözümün önünden gitmez hiç...

Olay bu şekilde kapandı. Hakkında ileri geri konuşulan kişilere bu sözlerden bahsetmedim hiç. Kimi zaman içinde iş yerinden ayrıldı, kimi hala bizle. Bir gün anlatırım, nasılsa artık kimsenin canını yakmaz...