yazmak iyidir...

Sinirliyim. Yorgunum. Üzgünüm.

Müstakbel eşimin sevgili dostu Nancy'nin arkadaşları Türkiye'de. Turlarının finalinde onları güzel bir yemeğe götürecektim. Mezeler, kebap, rakı. Format bu. Rezervasyon her birşey tamam. Ben de değil, E. yaptı uzaktan. Ne sipariş edeceğim, neyi nasıl servis edecekler, hepsini öğrendim.

Bir de tabii, Nancy'nin hatırı var. Küçük hediyeler hazırladım. Son dakikaya bırakılmış olsa da, 2şer yazma, ahşap bir tarak ve minik desenli hap kutuları gibi kutulardan birer hediye paketi. Nancy'e de var bi tane. Paketi yaparken gören biri, bunların söz veya nişan zamanı ailelerin birbirlerine gönderdiği hediyelere benzediğini söyledi. Tam istediğim havayı yakalamışım demek ki...

Eminönü Mısır Çarşısı önünde buluşulacak. Yemekler yenecek. Acaba ne sohbetler edilecek. Merak içerisindeyim, belki de çok güzel geçecek...

Ekildim. Tam 50 dakika (erken de gelmiştim) bekledim. Eğer bu akşam Yeni Camii'nin yan kapısı, Mısır Çarşısı ön kapısının baktığı meydanda ağaca dönmüş bir kızcağız gördüyseniz, o bendim. Sapsarı hırkamla görülmemem mümkün değil. Belki siz görmüşsünüzdür beni... Fotoğraf çekenlerin karelerine girmiş olabilirim yanlışlıkla. Eteğimin rüzgardan kafama geçmesine engel olmaya çalışmadığım sırada, beni kesen Türk erkeklerini yok saymakla meşguldüm zira.

Belki de beklerken bana hostel soran o iki Amerikalı kadının hayatını kurtarmak için orada bulunmam gerekiyordu. Bilemiyorum. Yazık oldu. Güzel içli köfteler, fındık lahmacunlar, gavurdağı ve diğer mezeler, mis gibi de kebapları kaçırdılar. B*k yiyin. Ben bu Cuma bunun acısını çok fena çıkaracağım, gövdemi kebaplara bandıracağım.