yazmak iyidir...

Tam 6 gündür bitmeyen bir çikolata krizi geçiriyorum. Önce ofiste yoğunluktan gidip yiyemedim, akşamları yatmadan önce aklıma düşer oldu. Evde de sürekli yenmesin diye bulundurmam pek. Cuma günü sonunda kafeteryadan bir Eti Karam stick alabildim ama kendimi tuta tuta iki kare yiyip kenara koydum.

Cumartesi koşturmacayla geçti ama hala canım çok çikolata istiyordu. Cumartesi akşamı evimize gelecek arkadaşlar bişey istiyor musunuz diye sordular, yanıtım tabii ki çikolata oldu! Onu da Pazar günü tükettim, ama akşama Survivor'da ödül oyunu olarak Milka vermesinler mi... Vallahi insanın yiyeceği yoksa bile istiyor bu pis reklamlar yüzünden bazen. Bu sefer de üzümlü fındıklı ve yoğurtlu çileklisi (ki ben çilek aromasından aslında nefret ederim) burnumda tüter oldu.

Dün de ofiste Cuma'dan kalan ve öyle azıcık azıcık yediğim Karam'ı resmen bir seferde mideye indirdim. Akşam eve dönerken gittim, aklımdaki Milka'ları aldım. Eve bir geldim, eşim de acımış ve bana çikolata almış. Yani bu kadar tatlıya benim çoktan midemin alt üst olması gerekirdi, normalde pek tatlı sevmem. Fakat işte yukarıdaki fotoğrafta, yemek sonrası kendime ölümcül bir kokteyl hazırlamak üzere nasıl da hevesli olduğumu görebilirsiniz :)

Bir an önce şu kriz bitsin istiyorum, yoksa ben biteceğim!!! Sanırım Fransızların şöyle bir sözü varmış; "Çikolata ağızda 15 saniye, p.o.poda 15 yıl durur" diye... Akıldan çıkarmamakta fayda var :)