yazmak iyidir...

Bir sporsever olarak olimpiyatları istediğim kadar izleyemiyorum (Tercih ettiğim izleme şekli: Kocamla 7/24 sürekli gözümüz tvde olsun, madalyalarımız olsun, çokça gaza gelelim filan). Yine de olimpiyat havası evimizde oldukça esiyor.

Birkaç yağmurlu, kapalı gün geçirmek, yazın da gelip geçici olduğunu hatırlattı biz fanilere... Ve bir panik hasıl oldu bana, yazın sonuna yaklaşıyoruz ama yapmak istediğim yapamadığım hala pek çok şey var!! Ben de bir liste yaptım, hem beni dinginleştirdi, hem de kafam netleşti.

İşte listem...

Yaz bitmeden yapmak istediklerim:

• Ev limonatası yapmak,
• Şile ya da Ağva'ya gitmek,
• Şehirde havuza gitmek,
• Bir sürahi suyun içine salatalık kabukları atmak,
• Zahter salatası yapmak (çekirdek çıkarıcı al),
• Zeytinyağlı taze fasulye pişirmek (yaz boyu istediğim kadar fasulye pişirememek beni deli ediyor),
• Derin dondurucuyu boşaltmak,
• Bamya pişirmek ve dondurmak,
• Kalamış Marina'da akşam birşeyler içmek, tercihen Roma'dan alıp henüz hiç giyemediğim mavi ayakkabılarımı giymek,
• Moda Ali Usta'dan dondurma yemek,
• Birkaç akşam üstü 5 çayı aktivitesi daha yapmak,
• Caddebostan'da akşam takılmak,
• Joker Bahçede'nin bahçesine gitmek,
• Balkon'un terasına gitmek (tercihen Ramazan bitmeden),
• Boğaz'da geç saatte sadece çay içmek,
• Sütiş'te kahvaltı etmek,
• Jason Mraz albümlerini iphone'a atmak, evde yolda dinlemek,
• Şevval Sam albümleri eşliğinde yemek yemek,
• Evdeki bütün mumlukları salona toplayarak yemek yemek...

Ah buraları gene boşladım. Caaağğnım blogum. Otlar bürümüş sağını solunu. Bilsen ne çok yazmak istiyorum sana. Zihnimde yazıyorum da, ama fiiliyata geçmiyor bu bir türlü...

Madonna konserini herhalde yorumlamayan kalmadı güzide ülkemizde. Ama ben yazmazsam eksik kalır. O yüzden hem okuması hem yazması rahat olsun diye maddeler yaptım, serdim yollarınıza...

• Öncelikle beğenmedim diyenin aklını alırım. İddialı başlıyorum.
• İyi ki, iyi ki saha içinden almışız, tribüne gitmemişiz. O çileleri çekmişiz. Bon Jovi'ye nazaran harika bir ses sistemi vardı. Herşeyi çok güzel duyduk, yankı vs olmadı. Tribünden çekilmiş bazı videolara baktım, hangi şarkıdır nedir, hiç anlaşılmıyor.
• İlk defa stadyum konserine gelen arkadaşlarımın da yırtık çıkması ile, biz öyle ortalarda başladığımız konseri, Golden Circle'ın demirlerinde bitirdik. Yani ödediğimiz paraya göre en iyi yerdeydik :)
• Çok fazla gay vardı, ve çok tatlılardı. Çift olarak gelmişler ve gördüklerim ezzzbere bütün şarkıları söylediler. Yeni albümü falan hatmetmişler. Pembe kemik çerçeveler falan.. Pek tatlılardı :)
• Promo Tour neymiş, ben bu konserde çok iyi anladım. Öyle indie, alternatif müzisyenlerin konserlerine gide gide, müzik endüstrisinin kocca ellerini unutmuşuz. Anacım, kadın geldi, cüzdanımda ne var ne yok, süpürdü gitti. Harcamalarım kısaca; konser bileti 150 (biletix ücretiyle falan), konserde aldığım merchandise t-shirt 50 tl (Bu Bon Jovi konserine göre ucuzdu, ama kalite daha düşük), konser sonrası haftasonu gaza gelip dvd, cd gibi kendimi kaybetmiş harcamalarım 100 tl, gidiş dönüş yol parası, içerde sosisli ve su (gerçi bunu bana ısmarladı arkadaşlarım ama)... Siz sorun ben söyleyeyim yani. Düşünün ki, konser ertesi haftasonu D&R bütün Madonna materyallerini standlara çıkarmıştı ve hepsi kapış kapış gidiyordu. Promosyon turnesi bu değildir de nedir, ey agalar! 
• Tabii insanlar bu hesapları yaparken, yerel ekonominin ne kadar etkilendiğini gözden kaçırıyorlar. Yani o stadın çevresindeki sucusundan Madonna maskeleri satan adama kadar, organizasyonda çalışan tüm insanlar, müzik dükkanları... Hepsi ekmek yiyor. Sonra diyorlar ki, Madonna konserden 10 mio tl sade biletten kazandı. Kazansın anacım. O bacak kaslarını gördünüz mü siz... 
• Hakkaten gördünüz mü? Bir DVD'sinde dediği gibi aynen, 'Je suis l'art' (I am art) olmuş bu kadın. Bir de Madonna'yı görmek, canlı canlı, o minnak ama kıpır kıpır halini, kaslarını, etlerini butlarını ve meme ucunu, insanı bi gaza getiriyor. "Bu yaşta ben de böyle olacaaaam" diyen kaç kız arkadaşım var. Hepimiz deli gibi gaza geldik özetle.
• Sahne önünden bilet almadığıma YİNE-YİNE ve YİNE pişman oldum. Bir daha parayı basıcam, en önden izleyeceğim arkadaş. Sahne önündeki insanlarla sarılmalar, mikrofon uzatıp şarkı söyletmeler (ve yakından öyle güzel, taze ki cildi, pırıl pırıl ve ışık saçıyor, biri sonsuz gençliğin sırrını bulmuş sanırım da söylemiyor) çoook tatlı. Yani resmen şok oldum o videoları izlerken. Bu kadar sıcakkanlı olacağını bilsem mayışımı oraya gömerdim.

• Ve sanat yönetmenliği. Ben böyle sanat yönetmenliği görmedim!! Hatırı sayılır sayıda konser de izlemişliğim vardır, en azından İstanbul'a gelenleri. Arkadaki 3 led ekrana (ki şu ana kadar üretilmiş tek parça en büyük led'lermiş her biri) yansıtılan görüntüler akkklımı aldı. 3 boyutlu katedral görüntülerinden, kaleydeskoplara, bir otobüs yolculuğundan, mezarlıklara... Herşey görsel olarak çok tatmin ediciydi. Ve Bon Jovi sana söylüyorum, o konserde arkadaki ekrana verdiğiniz poposunu sallayan oynak kadın gölgesi, o ne ucuz ne uyduruk, öğrenci-grafiker işi saçmalıktı öyle yaaa... 
• Konser Madonna'nın kariyerine yapılmış bir ziyaret gibiydi. Her döneminden tatmin edici miktarda materyal vardı. Bence çok sık gitmediği ülkeler için ideal bir setlist'ti.
• Yeni albümden tabii ki bir sürü şarkı söyledi. Ve hiç beklemediğim şekilde albümü sevmemi sağladı. Gang Bang, Girl Gone Wild, I'm Addicted hastası oldum resmen. Lady Gaga'nın kendisinden arakladığı 'Born This Way' şarkısını 'Gimme All Your Luvin'e mash-uplaması da harika bir hareketti bence. 
• Ayrıca bu kadın konserlerinde bir şarkısını çalarken veyahut geçişlerde, potpori diyebileceğimiz ama aslında sample'ları üst üste kullanarak ballı börek bir karışım ortaya çıkarmakta. Ve dolayısıyla, albümleri çok güzel hatmettim, konsere ne gerek var asssla demeyin. Çünkü duyduklarınız aslında kadının eski şarkılarını kullanarak baba dj'lerine yaptırdığı yesyeni şarkılar, tazecik...
• 'Like A Prayer'... Toplu bir ayin gibiydi. Bir stadyum dolusu insanın aynı anda aklını yitirme sınırına nasıl gelebildiğini gördüm. Müzik, sizi bilmem ama, benim üzerimde çok etkili.
• Havada iplerle yürüyen koca bir bando gördünüz mü hiç. Onlar yavaş yavaş yukardan seyircilerin üzerine doğru ilerlerken, biz şaşkınlıkla yukarda öyle bi hareket olduğunu farkediyorduk ve bildiğin parmakla birbirimize gösteriyorduk alt çenemiz yerlerde.
• Oğlu Rocco'nun çok tatlı ve yaz tatilinde annesiyle turneye çıkıp işi yerinde öğrenmesini çok sevimli buldum. Madonna akıllı kadın netekim.
• Playback mevzusu. Tabii ki yaptığı yerler var. Konser sonrası bir dolu dvd'yi gözümü kısıp dikkatle izledim. Anlaşılmıyor. Ve acapella söylediği yerleri de çook iyi söylüyor. Yani o kadar dansedip koşturduğu kısımlarda da playback yapsın bi zahmet. Deliler gibi dansediyor kadın, onun bir şarkısının 1/3'ünde harcadığı enerjiyi ben pilates dersinde harcamıyorum. 
• Ve ben bunu yeni öğrendim: Madonna konserlerinde kapı ilk açıldığında içeri girerseniz (yani harbi fansanız ve vaktiniz varsa), Madonna'nın gün içerisinde yaptığı provanın sonlarını izleyebiliyorsunuz. (Gün içerisinde 1 küsür saat prova ve akşam da 2 küsür saat konser, her konser günü!!) Ve bu bir gelenek olmuş sanırım, gelenlere Madonna şarkılar söylüyor eşofmanlarıyla, akşama görüşürüz diyor... Allam çok tatlı!

Sıkıldınız değil mi şu kepekli ekmek ve beyaz peynir fotosunu görmekten... Vallahi ben de sıkıldım, ve başka pek çok şeyden daha. Elim erip de yazamayacak kadar sıkıldım, bıktım, utandım, iğrendim. Kelimelerimi toplayabilirsem bir ara dile getirmeye niyetliyim.

Kepekli ekmekten sıkılanlar için bu promo fotosu yeterli olacaktır diye düşünüyorum :) Dan diye açın, ofislerde açın, cep telefonlarında metrobüsteyken açın, açın da şaşırın :) Akşama biz Madonna'nın Tanrı vergisi cüretkarlığı ile özgür kadınlığımızı hatırlamaya gidiyoruz. Gözüne soka soka insanların kadınlığı bağıracağız. Beğenseler de beğenmeseler de dinlemek zorunda kalacaklar. En azından orada, o anda...

Madonna ile ilgili hislerimi burada dile getirmeye çalışmıştım. Zaman onu ara ara geriye atsa da artık, kabul edin ey her yerde yaşlanmış-kasları ne iirenç-ıııyyy-artık müziği bitmiş-şovu sıkıcı diye vızıklanan tayfa : Madonna bi tanedir, zamanında yaptığı işlere duyduğumuz hisler sapasağlam aynı yerdedir. Ayrıca onun iki dans hareketini sakatlanmadan üst üste yapabilen bir 30'luk getirin, alnınızdan öperim.

Bir haftadır kendimi yeni albüme verdim, ve gözden kaçan bir şarkıya dikkat çekmeden gitmek istemem: Best Friend. Ne tatlı bir şarkıdır o öyle, eski duygulu Madonna şarkısının elektronik müzikle çırpıştırılmış hali...

Haydi bakalım, eğer enerjimi yazma enerjisine çevirebilirsem konseri de yorumlamayı umuyorum. Sevgiler herkese...

Şu an şirkette kahvaltı etmekteyim. Masada yanımda oturmakta olan 3 kadın çalışan, sabah spor yapmak mı daha iyi akşam spor yapmak mı, bir tartışmaya tutuldular.

İkisi birlik olmuş durumda, akşam yapmanın metabolizmayı daha fazla hızlandıracağını iddia ediyorlar. Zavallım, diğeri ısrarcı. Şu, bir yerlerde okunup da asla emin olunamayacak konulardan biri ve ısrarla tartışıyorlar, sanki her biri geçmişte metabolizma ölçümleme üzerine en az 12000 denekten oluşan araştırmalar yönetmiş.

Yalnız kalan kadın kaybetti. Ama kaybettiğini kabul etmedi henüz, sadece çekildi. Birazdan birbirlerine konuyla ilgili bulabildikleri linkleri gönderip metinsiz maillerle savaşa devam edecekler.

Ahhh insanları izlemenin verdiği neşe! Sabahları daha bir gergin olan kadınlar! Hayat ne güzel :)

Not: Foto geçen kış eşimin bana hazırladığı gece kahvaltısından :) İnsan bazen akşamları çok acıkıyor, di mi amaa :)

Bu kış uzun saçlarla başım beladaydı. Yani uzun saçlarla ne zaman başım belada değil ki zaten benim. Neyse, eskiden olsa gider kestirirdim. Ama şimdi hem uzun saçı seviyorum hem de eşim kısa saçtan hoşlanmıyor, bir itiraz bir itiraz. Gerçi benim de şöööyle bir taraftan öbür tarafa saçları savurmak pek hoşuma gidiyor artık. Bu yaz da örgüler moda, kısaltmamak farz oldu iyice.

2 hafta önce tamamlanan bir dolgu silsilesi geçirdim. Ufak tefek yüzeysel dolgular yaptırdım, eski bir arkadaşımın tavsiyesi ile gittiğim hekime. Çürükler derinleşmesin, dişlerim temiz temiz olsundu hedefim. Aman sen dişlerinle oynar mısın... 

Annemin balkonunda var gücüyle yağan yağmura rağmen yuvasından asla kıpırdamayan anne gugukçuk

Neşe doldum inanın :) Uzun zamandır göremediğim babannemi gördüm, annemlerle şahane zaman geçirdim, Bursa'yı ne kadar özlemişim onu hatırladım. Hatta kardeşimle yıllardır gitmediğimiz büyüdüğümüz mahalleye gittik, ilkokulumuzu gördük. Herşeyin o zamanlar bana dev gibi görünürken şimdi böylesine küçük gelmesi ne tuhafmış!!!

Gezerken bir alışveriş merkezinde çocukların resimleriyle açılan sergiyi de gördük. 6 yaş anaokulu öğrencilerinin yaptığı Atatürk resimlerini sergilemişler. Öncelikle sergi çok hoşuma gitti, yaratıcı işler vardı, fotoğrafla resmi birleştirmeleri için çocukları yönlendirmişler. Ve fakat bunların hayatımda gördüğüm en tatlı ve sevimli Atatürk resimleri olduğunu da itiraf etmek zorundayım! İşte size 6 yaş gözüyle Atatürk!

Ulusal Egemenlik Bayramı'mız kutlu olsun!

Not: Resimleri yapan küçük sanatçıların isimlerini almamışım, kusuruma bakmasınlar.

Roma gezimizde önemli bir mesaimizi yemek yemeğe harcadık desem hiç şaşırmazsınız herhalde :) Çok hazırlıklı değildik ama hepimizin elindeki aklındaki ufak tefek bilgileri birleştirince güzel tecrübeler yaşadık.

Yıllardan beri istemişimdir ancak bir türlü şu Lale Festivali'ni yakalamak kısmet olmuyordu. Genelde baharın yüzünü gösterdiği o ilk günlerde ben öyle bahar sarhoşu oluyorum ki, organize olup bir yerlere gitmek hiç içimden gelmiyor. Kendimi sokaklara vuruyorum ama tamamen doğaçlama. Bir yerlere erken gidemeyince de bu şehirde birşeyler görmek mümkün olmuyor doğrusu, hep kalabalık.

Tam 6 gündür bitmeyen bir çikolata krizi geçiriyorum. Önce ofiste yoğunluktan gidip yiyemedim, akşamları yatmadan önce aklıma düşer oldu. Evde de sürekli yenmesin diye bulundurmam pek. Cuma günü sonunda kafeteryadan bir Eti Karam stick alabildim ama kendimi tuta tuta iki kare yiyip kenara koydum.

Cumartesi koşturmacayla geçti ama hala canım çok çikolata istiyordu. Cumartesi akşamı evimize gelecek arkadaşlar bişey istiyor musunuz diye sordular, yanıtım tabii ki çikolata oldu! Onu da Pazar günü tükettim, ama akşama Survivor'da ödül oyunu olarak Milka vermesinler mi... Vallahi insanın yiyeceği yoksa bile istiyor bu pis reklamlar yüzünden bazen. Bu sefer de üzümlü fındıklı ve yoğurtlu çileklisi (ki ben çilek aromasından aslında nefret ederim) burnumda tüter oldu.

Dün de ofiste Cuma'dan kalan ve öyle azıcık azıcık yediğim Karam'ı resmen bir seferde mideye indirdim. Akşam eve dönerken gittim, aklımdaki Milka'ları aldım. Eve bir geldim, eşim de acımış ve bana çikolata almış. Yani bu kadar tatlıya benim çoktan midemin alt üst olması gerekirdi, normalde pek tatlı sevmem. Fakat işte yukarıdaki fotoğrafta, yemek sonrası kendime ölümcül bir kokteyl hazırlamak üzere nasıl da hevesli olduğumu görebilirsiniz :)

Bir an önce şu kriz bitsin istiyorum, yoksa ben biteceğim!!! Sanırım Fransızların şöyle bir sözü varmış; "Çikolata ağızda 15 saniye, p.o.poda 15 yıl durur" diye... Akıldan çıkarmamakta fayda var :)

Sizlere görmeseniz de bacaklarımdaki koccaman morlukların sebebini açıklamak isterim. Geçen hafta sonu bisikleti bodrumdan çıkardım. Okuyanlarınız hatırlar, bisiklete binmeyi daha geçen yaz öğrendim ben. Öğrendikten sonraki ilk hedefim, bir araba alıp bisikleti arkasına atıp sahilde iyice işi ilerletmekti. Aralık sonunda arabamızı da alabildik. Geçen hafta havayı güzel görünce hakkaten deli cesareti isteyen bişey yaptım.

Kalktım, bodrumdan bisikleti yukarı taşıdım. Ki 14 kiloluk şekilsiz bişeyi merdivenlerden bir kat yukarı taşımak iğrenç oluyor. Sonra sildim efendim, süpürdüm. Arabanın arkasına atmak ise tamamen benim kafamdan uydurduğum bişeydi, koltukları yatırdım, taşıyıcı olmadan bagaja sokmayı denedim. Uğraştım uğraştım yani şöyle düşünün, uğraşmalarımın sonunda eve dönüp yatıp uyumak istedim, öyle yoruldum. Ancak o pisiklet o bagaja sığmadı :) Aslında arkadaki araba o kadar yakın parketmiş olmayaydı, sığardı da... Neyse.

Ben de kalktım, gözümde güneş gözlüğü, efendim elimde iphoneda harita, Göztepe Özgürlük Parkı'na doğru yola çıktım. Yolda boş kaldırımlardan cesaret alıp biraz bisikleti süreyim dedim. Bir de ne göreyim?! ben bu bisikleti sürmeyi bildiğin unutmuşum!! Demek 30'undan sonra kurulan nöron iletişimleri o kadar da güçlü olmuyor. Tam da o sırada kapıcının kankası karşıdan gelmez mi... Adam kıs kıs gülüyordu halime, ben de rezil olmayayım diye bisikletin orasını burasını kurcalıyorum ki, sorun bende değil, bisiklette etkisi yaratayım :P

Bisikletle ben yürüye yürüye gidiyoruz, düşünün yani, koca yetişkin kadın, binemediği bisikleti yanında götürüyor. Yollardaki durumum bu. Göztepe Parkı'na yaklaşmışken ufak başka bir park görünce, bari şurada biraz denemeler yapayım diyip, orada çekirdek çitleyerek çocuklarını sallayan bir grup salak kadına rezil olmayı başardım.

Göztepe Parkı'na bayaaaa uzun bir yol katedip gittikten sonra bir baktım ki, bisiklet yolu yokmuş! Her yer insan kaynıyor ve adım başı yoluma bir çocuk, bir yavaş yürüyen kadın çıkıyor. Tabii ki acemi olduğumdan, onların arkasında kalınca hoop devriliyorum. 10 dkda anladım ki bana orada da şans yok. 10 dk sonra geri dönmeye karar verdim.

O kadar yolu sıcakta geri teptim. Zaten acıkmışım, sonlara doğru bayılma noktasına geldim. Bir yerlerden su aldım, resmen Allah yardım etti de en kısa yoldan ana yola çıktım. Süremediğim bisiklet yanımda, tam bir başarısızlık tablosu olduğumu söyleye söyleye eve gidiyordum. O kadar iğrenç bir histi ki... Her yanım orama burama çarpan bisikletten morarmış, acıyor. Açım.

Sonra eve yaklaşınca bir okul bahçesi gördüm. Orada eskiden de takılmıştım. İzin aldım güvenlikçiden, tam 1.5 saat bomboş bahçede kendi kendime bisiklet sürdüm. Tabi öyle döne döne sürmek bana pek tecrübe kazandırmamıştır ama en azından üzerinde nasıl duracağımı hatırladım vs.. Ve hevesimi aldım. Akşam olduğunda, en azından çabaladım, denedim diye kendimi bir parça daha iyi hissediyordum.

Eve doğru yürürken ise, kendimle gurur duyduğumu çünkü 30 küsür yaşında oramın buramın morarması pahasına, tüm muhite rezil ola ola, bişey yapmayı öğrenmek için samimi bir çaba harcadığımı ve bunun için güneşin ensemde olduğu bir gün üşenmeden o ağır şeyi sürükleyerek kilometrelerce yürüyebildiğimi düşündüm. Bundan sonraki maceralarım umarım daha iyi geçer, kırık bir kol ya da bacak olmasın çok rica ediyorum :)

Ey sevgili blog camiası! Kedili blog camiası, ya da... Yardımınıza ihtiyacım var.

Ağzımızın tadı bozulmasın. Sağlık, huzur, neşe her daim hepimizle olsun. İşimiz gücümüz olsun, işimize gücümüze koşacak kol kuvvetimiz olsun. Sıra sıra dileklerim yok 2012'den, temel şeyler sadece.