yazmak iyidir...

Dün gece TV'de zaplarken birden tanıdık bir figür gördüm ve koltukta hoplayıp zıplayarak eşime kanalda durmasını söyledim. Kimdi dersiniz? Tabii ki Aslan Adam Vincent!!! Bu dizinin varlığını bile unutmuşum, görünce birden nasıl sevindim anlatamam.

Güzel ve Çirkin'i izlediğim zamanlar kaç yaşındaydım bilmiyorum ama en fazla ortaokulda olmalıyım. Başlama saatine kadar uyanık kalma iznim olduğunu ve sonuna kadar da yalvar yakar durabildiğimi hatırlıyorum. Ah çok hastasıydım bu dizinin ben.

Catherine'le Vincent'ın asla kavuşamaması, Vincent'ın sürekli kendi kafasına göre belirip sonra da ortadan kaybolması, geldiğinde de genelde Catherine'in hayatını kurtarması. Bunlar her genç kızın izlemeye bayıldığı klişe formüller :) Zaten hatun kısmının sürekli arayan, ne zaman nerede olduğu belli olan tiplerden hoşlandığı nerede görülmüş!

AwkwardFamilyPhotos.com

Bu aralar bu siteye taktım. Her açışımda kendimi kaybetmeme sebep fotoğraflar görüyorum. Etrafımdakilere de sürekli anlatıp duruyorum, ofiste arka masalardan kıkırdamalar duyup döndüğümde baktıklarını görüyorum ara ara... Umarsızca doyasıya gülmek için siz de bakın... Saçmasapan aile fotoğraflarından daha komik ne olabilir ki zaten şu dünyada :)

Bu kadar olan biten varken yazmak çok zor.. Çok saçma. Hayatımız devam ediyor ama nasıl bir hayat bu, uzakta veya yakında depremlerden göz göre hep aynı dramlar yaşanırken, gencecik çocuklar daha gözlerini açamadan şehit olurken, küçücük kızlar toplu fiziksel ve tekrar tekrar ruhsal tecavüze maruz kalırlarken ve bunların hepsi bizim de başımıza her an gelebilecekken. Yazmak çok istiyorum, yazamıyorum ama...

Yeter! Gerçekten yeter! Etlerim burum burum yaşıyorum. İçerden kıvrım kıvrım acı içerisindeyim. Kapana kısılmışlık beni delirtiyor. Birşey yapamamak beni delirtiyor. Hepimiz toptan bu kadar nasıl aptal olabiliriz ve bize bunların yapılmasına nasıl izin verebiliriz? İnanamıyorum.

Bu burum burum olma hissi çok acayip, bilinçaltım acı hissetmediğimi farkettiğinde zorla acıyı geri getiriyor. Konuyu düşündürüyor. Üzerine çalışmamı istiyor iç dünyam ama bu çalışıp da ilerlenecek gibi bir konu değil ki.... Hayatın çıplaklığı, yalnızlığı, naifliği ve bir an varolup bir an varolmama durumu; eğer buysa çalışmam gereken beceremiyorum. Ölümlülükse kabullenmem gereken ve içe bu yüzden döndüysem şu günlerde, yapabildiğimi söyleyemem. Ben onun yerine evime pek de güvenmediğimi farkediyor ve yeni ev arayışlarına falan giriyorum. Bir teknik ekip bana bu bina sağlamdır diyene kadar beynimin bas bas aksini söyleyenlerin hepsine bağırdığını görüyorum. Tabii yüzlerine bağıramıyorum, siz nerden biliyorsunuz, kime göre neye göre sağlam diyemiyorum...

Eğer çalışmam ve sakince kabullenmem gereken bu dünya düzeninin hep böyle olageldiği, değiştiremeyeceğim şeyleri kabullenmem gerektiği ise, 1000 yıl önce de insanların dünyanın iğrenç bir yere dönüştüğünü konuştuğu durumuysa... Gerçekten çok zorlanıyorum.

Çipli pasaportlara geçme işini çok ertelemiştik, öyle ki artık bayramda Tayland'a gidemiyoruz çünkü biletler uçmuş. Ben aslında bu biletleri 1 senedir takip ediyordum ve fiyatları hep yüksekti. Ama demek ki ilk baktığım zamanlar ucuz halleriymiş idrakını yeni yaşıyorum. Baah!!

Bari pasaportumuzu hızla çıkarıp başka bir plan yapalım dedik. Ben nereden bu fikre kapıldıysam, eşler birbiri adına pasaporta başvurabiliyorlar gibi kalmış aklımda. Geçen gün gittim randevuma ve ta-ta! Öyle birşey yokmuş, sakın siz de benim düştüğüm tongaya düşmeyin.

Tablo şu, ben Kadıköy'deyim, eşim 15 günlüğüne şehirden ayrılmak üzere Atatürk havalimanı yolunda, eşimin belgeleri bende ve 15 gün sonra pasaporta başvurursa herhalde vize falan alamayız.

Bir an havalimanına 1 saat içinde ulaşmayı denesem mi diye düşündüm ama eşim beni bu rüyadan uyandırdı. Belgeleri turdaki bir oteline kargoladım. Stres içinde çünkü hepsi çok önemli şeyler... Yanlış otele götürmüş Yurtiçi, neyse ki çözüldü. Bakalım bizimki yoldan bir yerlerden başvurabilecek mi...

Önceden plan yapamadığımız için ya Hollanda'ya gideceğiz ya da bilmiyorum, vizesiz bir ülkeye... Hollanda'da eşimin çok tatlı bir teyzesi var ve onu görmek çok hoş olacaktır diyorum, bir yandan da Kasım'da orada donarız diyorum... Bakalım..


Not: Fotoğraftaki 'foto' bir arkadaşımdan hediye, kendisi harika çekimler yapior ve evet Las Vegas'a hiç gitmedim. Fotoyu asacak bir yer bulabilmek için gözümün önünde olması gerekiyor sadece :)

Herkese iyi cumalar ve iyi haftasonları...

Arada sırada şansı bayağı yaver giden bir insan olarak dün akşam Oyun Atölyesi'nin yeni oyunu Don Juan'ın Gecesi'ni premiyer gecesinde izledim. Salonu tıka basa doldurmayan kalabalıkta pek çok ünlü sima vardı ama tabi isimlerini sorsanız ancak 'şu dizideki çocuk' diyebilecek bilgisizlikte olduğumdan hiç girmiyorum :P

Oyun bence başarılı, kadro çok iyi, Oyun Atölyesi'nin her oyunu gibi bir kapalı gişe mucizesi olacağı belli. İlk yarı çok eğlenceliydi yani bu kadar güleceğimi hiç beklemiyordum. Ah biz kadınlar... Dışardan bakınca gerçekten çok acayip görünüyoruz :)

İkinci yarıda akıştaki ağırlığın da zamanla çözüleceğini düşünüyorum. Angelique'i oynayan genç oyuncunun işi ne kadar zor, insan okuldan mezun olup da ilk profesyonel oyununu Haluk Bilginer'e karşı oynar mı... Rüya mı kabus mu bilemedim doğrusu :) Haluk Bilginer'in performansı göz dolduruyor, önce onu bu rolde daha gençken izlemek isteyeceğimi düşünmüştüm ama hayır, bu yaşına daha yakışmış rol sanki. Özetle izlemekten mutluluk duyacağınız, hikayede ilginç bir 'twist' de barındıran tatlı bir oyun bu.

Yavaş yavaş sezon açılırken hem yeni oyunlar beni heyecanlandırıyor hem de trafik vs yüzünden eskisine göre daha çok üşeniyorum. Bakalım sezon sonunda kaç (iyi) oyun görmüş olacağım. Ey şehir, hem ne güzelsin hem de çok zor!

Yazmayalı 1 ay olmuş hakkaten. Sevgili arkadaşım E. beni uyarınca farkettim. Tik tak ilerleyen bir sayaç da vardı kafamda ama, susturuyordum.

Aslında zihnimde buraya sürekli yazıyorum. Derleyip toparlamadan öylece kafamın içinde bırakmak öyle kolay oluyor ki. Düşünceler uçuyor, kelimeler en rahat halleriyle çıkıyor. Konular da sürüsüyle, kimi hoş kimi sıkıcı, kimi de yine ölümcül sansürüme uğrayacak şekilde kişisel... Birileri blogspot'u hacklese harbiden canım sıkılır. Şaka şaka, o yazıları içerde bırakmıyorum tabii ki. Nihah...

Zihin akışı şeklinde yazdığım için kusura bakmayın, yatağa koşup uyumak(?) hayır tabii ki okumak için can atıyorum: Steinbeck, Cennetin Doğusu... Şu an bu kitabı övmeye başlarsam yazıyı bitiremem, o yüzden hiç girmeyeceğim. Artık en sevdiğim kitaplar sıralaması yapmayı da bıraktım çünkü aklımda tutamıyorum böyle şeyleri. Listelemek de ne bileyim... Çocukça geliyor. Ama bu kitabı görülesi bir rafta bırakıp tekrar tekrar elime alacağımı düşünüyorum. Bir roman için pek sık rastlanır bir son değil, en azından benim okuduğum romanlardansa :)

Artık serviste eve gelmeden çok önce karanlık çöküyor. Bu akşam gözüm çıkasıya okuduktan sonra bıraktım mesela. Yaz boyunca bütün şartlar idealken o kadar okuyamadığıma şimdi hayıflanıyorum. Bu yaz gerçekten okuma namına pek göz alıcı geçmedi.

Yazmaya dönersek, zihnimde dönüp dolanırken pek çok yazının yarısının İngilizce kelimelerden oluşmasına ya ne demeli. Masa başında o dili adam etmeye çalışmak benim için bir işkence. Ki kırparken üzülüyorum. İki dilin birlikte yazılması tabii ki insanlara nahoş geliyor. Aslında sanırım Türkçe gördüğüm eğitimde hep sıkıcılık ve kuralcılıkla karşılaşmam yüzünden oldu bu. İngilizce'yi çok yoğun okuduğum dönemde ise hem yaş itibariyle kendimi dışarıya açıyor hem de bazı kavramları kullanabilir duruma geliyordum, iğneleme vs... Sanırım bu yüzden üniversitede de İngilizce yazdıklarımı hocalar diğer sınıflarında okutmak için toplarlarken, Türkçe yazılarımın yüzüne bakan yoktu. Tabii artık o zamanki gibi yazamam, iki dilde de

Mesela bana kalırsa, bu yazının, yani muhteşem geri dönüş yazımın başlığı kesinlikle şu olmalıydı: "Bushy Legs" Geçen Cumartesi'den beri zihnimde dolanan başlık buydu. Sebebini de kısaca yazayım, sonra ufaktan uzayayım:

Cumartesi günü lazer için gittiğim güzellik merkezinden çıktığımda hava çok çok sıcak olmasına rağmen, caddede herkesin pantolon giydiğini gördüm. Hem de kot. Öyle bir havada benim için na mümkün bir durum. Belki özlemişlerdir, yeni almışlardır da özenip giymişlerdir gibi saf birkaç düşünceden sonra, kafamda şu ses yankılandı: Bushy Legs.... Ve gülümsedim. Gerçek belki öyle olmasa da, herkesin tatil sonrası kendini saldığı, bakımları aksattığı bir döneme girdiğimiz hissine kapıldım. Kotlu kızlar gördükçe de caddede, içimde küçük bir çocuk pantalonlu kişiyi gösteriyor ve bağırarak zıplıyor bir yandan da "bushy legs, bushy legs" diye bağırıyordu... Çok eğlendim. Kendi kendime :)

Evet bu yazının bir konusu yoktu. Isınma turları diyelim. Kıllar, kitaplar, serviste hemen kararan hava, iki dilde yazabildiğini sanacak kadar aptal olmak. Toplasan bir satır etmez. Dinlediğiniz için teşekkür ederim, bilinç akışımı.

Not: Fotoğraf eşimin okunacaklar yığınından. İştah kabartıcı değil mi :)

Günaydın ve mutlu Cumalar hepinize.. Bu aralar gündem etlerimi burum burum ettiğinden gündem dışı konular yazarak arada nefes almaya çalışıyorum, ama tabii bütün bu olan bitenleri düşününce bir salak gibi göründüğümün farkındayım.

Size bu cici şeyi göstermek istedim sabah sabah. Evimde laptoptan müzik dinlemekten gına geldiği için buldum onu. Üzerine iPhone takıp şarj ederken, iPhone'dan radyo olsun mp3 olsun herşeyi dinleyebiliyorsunuz. Dün akşam satıcı çocuğun 'Acele etmeyin isterseniz, biraz araştırın' uyarılarına rağmen gittim aldım. Ve eve gelip kurduktan sonra ne kadar yanlış bir karar verdiğimi anladım: Bu bebeğin kumandası yok. Uzaktan örneğin tv setinin üzerinden size gülümsüyor ve 'kalk radyo kanalını değiştir' diyor. Bu ne saçma iştir!!!

Eh paketi açıp seti kurduğum için iade almayabilirler. O zaman da resmen akılsız başın cezasını ayaklar çeker durumuna düşerim. Alırlarsa eğer, bu bebeğin aşağıda görülen abisine geçmek niyetindeyim.

Peki fark nedir? Bluetooooooth. Cihazın üzerine iPhone'u takmadan kullanabiliyorsunuz, hatta bilgisayara da bağlamanıza gerek yok. Ses gene de geliyor. İşin içinde olmasam ne acaip şey derdim :P

Bu arada meraklısına, cihazların ikisini de dükkanda ve birini evde denedim; minicik boylarına rağmen bayağı iyi ses veriyorlar. Yüksek sesleri çok denemedim ama öyle tizleşecek gibi durmuyor.

Bakalım bu Fidelio brothers ile olan maceramızda kim evdeki o güzel yeri kazanacak... İyi cumalar tekrardan :)

Herkese günaydın! Havaların bozduğu bugün için işte size bir sabah neşesi...

Rehber arkadaşım Kat, yazın Avrupa'da tur yaptığı yerlerde havanın berbat olmasından bıkmış ve yeni mevsim tablosunu açıklamış, aynen veriyorum : "The new 4 seasons : Spring, Asshole, Autumn, Winter"

Hahah bayıldım doğrusu! :)

Evet, veterinere gitmeye karar verdiğimiz gün Miço'nun yumrusu kendiliğinden inmeye başladı. Tatlı düşünceli oğlumuz, veterinere o kadar para vermeye gerek yok, beni de yok kutuya koy, yok arabaya bindir, strese sokmayın, hiiiç uğraştırmayın dedi resmen. Kendi kendine halletti... Muhtemelen yumru da son seferde aşı yapılırken çok kıpırdandığı için başımıza geldi.

Bu arada ilk kez iPhone'dan post yazıyorum. 2 hafta önce eski telefonum ki o kadar da eski değildi iyice sapıtınca eşimin ısrarlarına ve instagram denen uygulamanın hoşluğuna dayanamayıp gidip bir iPhone aldım. O günden beridir de evdeki bilgisayarı bir kez açtım. Şu an sizlere O2 karayolunun Levent Viyadüğü mevkiinden sesleniyorum örneğin :)

Sevgiler, saygılar efem :)

Tepe Not: Son birkaç gündür tam bir b*tch & drama queen gibi davranıp hayatı bize çekilmez kıldığımı düşündüğümden, uzun zaman önce yazdığım ancak post etmediğim bu yazıyı yayımlıyorum. Evrene pozitif mesajlar göndererek pozitifin bize geri dönmesini bekliyorum. Aslında herşey pozitif ya; ufak tefek şeylere takılarak mesela haline getiren de benim... Bu aralar... Aşkım.

Asıl post:

Dalyan'da rüya gibi iki gün yaşamıştık... Rüya gibi, evet çok iyi hatırlıyorum, o zamanlarda da bu kelimeyi kullanmıştım. İstanbul'da görüşmek üzere ayrılmıştık, sen turlarına gitmiştin, ben evime. Ekimdi zaten yanılmıyorsam tanıştığımızda, o yaz 6 Ekim'de İztuzu plajında denize girebildiğimi ve plajdayken hayatımda ilk kez beni bir arının soktuğunu çok iyi hatırlıyorum. Yani çok geçmemiştir, kayıt döneminde İstanbul'a dönmüş olmam.

Hepimiz İstanbul'da Anıl'da toplanmıştık, ben mecburiyetten, çünkü okulu tek dersten tam 1 yıl uzatınca yurda kabul etmiyorlardı beni, zaten yazın yurttan ayrılırken de geri dönmemek üzere ayrılmıştım, süren doldu demişlerdi... Ah Anıl'daki bu zorunlu kalışlarım için ona ne minnettarım, ama; şimdi konu bu değil.

Tam bir randevulaşma değildi bu, çünkü kendimi tehlikeye atmayı pek de sevmem, teketek randevu yerine grupların kaynaşması her zaman daha garanti gelir bana, korkak ben. "Biz Nevizade civarlarında olacağız, seninle de orada görüşürüz" gibi birşeyler söylemiş olmalıyım, çünkü rahat edemezsem arkadaşların yanına kaçarım diye düşünmüşümdür kesin. Sen tabi bütün o rahatlığın ve cool'luğun ile orada başka arkadaşlarınla takılıyor olacağını söylemiştin bana, görüşürdük, yani bu bir plandı.

Evde kızlar hazırlanıyoruz, bir yandan radyoyu açmışız eksen'dir muhtemelen, Cumartesi gecesi iyi çalardı, bir yandan içki içiyoruz, bir yandan sigara içenler var ve hiç bitmeyen dert: ne giyilecek. Evde birbirinin üzerinden atlayacak kadar çok kız var gibi hatırlıyorum, ama toplasan 4-5 kişiyizdir. Közde bana mor bir bluzunu verdi ve gerçekten çok güzel oldu. Altına kotumu ve converse'imi giydim ama hava serin tabii, üzerine de annemin, ananem hastanedeyken moralim düzelir diye almam için gaz verdiği ve muhtemelen çok da fazla olmayan parasından ayırdığı siyah kadife Mango ceketimi. Bir de yine ananemle hastanede kalırken oyalanmak için aldığım pullardan yaptığım derin ama depderin mor bir kolye, boynuma sıkıca sarılmış.

Herkesin bir derdi vardı o akşam hatırlıyorum, kimi sevgilisiyle dertli, kimi piyasa yapmak için çıkıyor, kimi de alkolde kendini unutmak istiyor. İçim kıpır kıpır allahım, ölüyorum seni görmek için ve Dalyan'dan sonra düzgün bir sohbet edebilmek için. Sonuçta şehre döndük ve ayakların bir miktar daha yere basıyor olması gerekiyor ama benimkiler birbirine dolanıyor ve ne mümkün yere basmıyorlar.

Nevizade'ye geliyorum, yanılmıyorsam Akdeniz'in önünde 3-4 arkadaşınla içiyordun. Herhalde aramışımdır gelmeden, çünkü kızların Gizli Bahçe'ye girmelerinden önce seni görmem gerekir, ki üzerindeki "Grupla birlikteyim" etkimi kaybetmeyeyim heheh. Kızlar sokağın ortasında dikilir ve o yaşın verdiği pırıltıyla tüm sokağın ilgisini çekerken seni buldum orada, emin değilim içkini bitirmiş miydin, muhabbetin ortası mıydı, veda ettin ve kalktın benimle geldin. Koca bir grup olarak Gizli Bahçe'ye girdik, biz diğerlerinden belki biraz ayrı.

Sen herhalde barda oturmuştun, biz de kızlarla ayakta ama tam hatırlamıyorum, öyle mutlu olmuş olmalıyım ki seni gördüğüme o aralar hep kayık. Katlar arası yer aramış olabiliriz, çünkü normalde hiç takılmadığım bir katta seninle oturduğumuz bir fotoğraf var beynimde, muhtemelen kalabalık sana basmıştır ve dansedenler, ben de yalnız kalmak için fırsat bu fırsattır diyerek kaçış teklifine uymuş olabilirim.

Çok naziktin hep, belimden hafifçe tutmalar, yer bulunca oturtmalar, yorulmamam için beni düşünmeler. Daha önce hiç içmediğim kokteyller ısmarladın bana bütün gece, ki ben sen içirmesen yine de çok içerdim ama öğrenci hali işte bira falan. Sen bir yaz boyunca aralıksız yoğun çalışmış bir rehber olarak tabii ki benden iyi durumdaydın ve cömertliğe bayılıyordun, her zamanki gibi :) Evet üst kattaki barda oturduk bir süre, ben dansetmek isteyince kalkıp iki sallanıyordum ama senden pek uzak kalamıyor hemen yanına dönüyordum.

Sonra kızları aramak istedim belki, emin değilim yine, nasıl oldu ama o metal merdivenlerin altında arka tarafa bakan bir minder bulduk. Herhalde kızlara merhaba dedim ve sonra orayı bulduk. Bütün gece konuştuk diyemeyeceğim, pek konuşmazdın ve bu halin beni deli ediyordu, meraktan ölüyordum. Müzik de yüksekti. Merdivenlerin orada daha bir sakin konuştuk ama istiyordum ki sürekli beni öv ve sürekli iltifat et alıştığım gibi, ama sen bunu yapmıyordun ve ben kendimi sana beğendirmek için allah bilir ne saçmalıklar anlatıyordum.

Bir ara elimi tuttun, öptün ve kokladın. Ve hafifçe güldün. Sordum, yok birşey dedin. Elimi koklayınca anladım elimin akşam üzeri sanki gece çıkacak olan bizler değilmiş gibi soğanlı bir haltlar pişirirken koktuğunu ve elimden de bu lanet kokunun halen çıkmadığını anladım. Başımdan aşağı kaynar sular indi. Mutfağa da ilk kez gireli topu topu 5-6 ay olmuş, elimin kokabileceğini düşünmemişim, işe bak, delilik bu. Sen yine güldün ve "Ben severim ama böyle" dedin. Sonra bana sarıldın. Çok sonra öğrendim senin nasıl güzel yemek yapabildiğini ve yemek yapan kadınlara bakışındaki pırıltıyı.

Gece iyice bulanıklaşırken kızların birer birer toparlandığını hatırlıyorum ama hayır, daha bitmemişti. Buradan Yeni Melek'e geçilecek. Tuhaf Yeni Melek günleri. Bir an Chemical Brothers çalarken bir anda Yeni Melek Düğün Salonu'na dönüşebilen acayip bir yerdi orası. Gittik Yeni Melek'e ama, saat 2 ya da 3'ü bulmuş olmalı. Zaten 4'te tüm mekanlar kapanırdı Taksim'de o zamanlar, ama şimdi nasıldır bilemiyorum.

Yeni Melek'te tepindik kızlarla ama sen pek dansetmiyor, kenarda içkine devam ediyordun ve açık kahve fermuarlı hırkan ile enfes fitilli kadife pantalonundan ve beline kadar uzanan kıvırcık arkada topladığın saçlarından ve orada öyle duruşundan ben hiç uzak kalamıyordum. Beni öpüyordun ve tadı inanılmazdı, bırakamıyordum. Sana sarılıp öyle hiç bırakmadan durmak istiyordum, kokuna bayılıyordum.

Sonra Yeni Melek kapanıştan önce yaptığı gibi yine tüm programa aykırı bir şarkı çalmaya başladı; Tanju Okan'dan Kadınım... İşte sen orada bir miktar tepki verdin, bilmiyordum Tanju Okan'ı bu kadar sevdiğini, bana sarıldın ve öylece kaldın. Sonra ben şaşırdım ve sen kendi dünyana daldın, biliyordum kadınım derken belki beni kastetmediğini ama mutluydum o an benim yanımda olup önceki kadınların hatıralarını benimle örtüşünü ve benim yanımda oluşunu, onların değil. Mutluydum. Her kimse senin yanında olmayan o kadın, kadınlar, aptaldır dedim; ve olası anılarınız beni dalga dalga kıskançlık olarak sardı, sonra bir öpüşünle hepsi yokoldu... Uçup gitti.

Dip Not: Ben seni çok seviyorum ya... Hani anlatılmaz yaşanır denir ya, öyle. Hala sana evin içinde rastlayınca seviniyorum. Seni arkadan farkettirmeden izlerken içim içime sığmıyor. Film izlerken beni öpünce "off beni beğendi" diye bir gurur duyuyorum ki kendimle... Sana sarılmak, seninle uyanmak. Eriyorum aşkım. Bazen unutulmuş bir rol çıkar gelir yapışır ya insanın üzerine. Hortlar ya da. İşte ben ufak tefek şeylere çemkirirken ve o rol hortlayıp beni bulmuşken, ve ezberlemiş gibi o sözleri söyler ama ağzımdan çıkanlara inanamazken ve konuya yeni bir bakış açısı getiremezken kesinlikle, bir trafik kazasını izler gibi izliyorum olanları... Ve bir de sen üzerine çok alttan alan, çok sakince bir cevap verince; ah işte o zaman hissettiğim suçluluk çok çok fazla...



Seni çok seviyorum ben. Bilesin.

İn-mi-yor! Miço'nun sırtındaki yumru inmiyor. Hatta bana göre hafiiifçe büyürken, eşime göre boyutları ilk günkü gibi.

Bu akşam saat 9 itibariyle, 31 yaşımda bisiklet üzerinde durabildim, hayatımda ilk defa! 1, 1.5 saatlik bir süre sonunda pedalları çevirip ilerleyebiliyor ve düşmüyordum! Yıllardır aklımda olan ve yapmak istediğim birşeyi gerçekleştirmenin keyfiyle uyuyacağım bu akşam.

Şu an çok moralim bozuk. Miço'nun sırtında 5 gündür sebebini bilmediğimiz bir yumru var ve henüz hiç inme belirtisi göstermedi. İlk farkettiğimizde önemsemedik ancak geçmemesi sinir bozucu oldu, ve ben üzerine düşündükçe şişliğin aslında Miço'nun son aşılarını olduğu yerde çıktığını farkettim. Ve tabii ki google'a danıştım, gördüklerim çok moral bozucuydu.

Geçici olarak yanımızda kalan kardeşim Mart ayında aniden eve çıkmaya karar verdi. Bekarlık koltuklarımı ve kimi eşyalarımı ona vermeyi planladığımdan taşınma işimiz bayağı yorucu geçti. Daha önce yazmıştım, evlilik telaşına bir de mobilya alışverişi sıkıştırmak istememiştim. Ayrıca bekarlık eşyalarım da iyi durumdaydı. O yüzden evlenince mobilya almadım.

Blogger kapatıldığında çok sinirlendim. Zaten sinirlendiğim gündelik pek çok şeye bir de bu eklendi. Ve bende şöyle bir durum vardır: Eğer bir yasak varsa, bunun hayatımı nasıl etkilediğini görmek için önce bir bakarım, sinirimi iyice bir bilerim, öyle hemen yasağı delmem. Harbiden eksikliğini hissediyor insan. Herşeyden önce ofisten kimi yazılımcıların bloglarına giremez oldum, tam mobilya alacağım sırada ilham verici fotoğraflar baktığım dekorasyon bloglarından mahrum kaldım, sonra iletişim için kullandığım arkadaş bloglarına erişemedim, anne olmayı planladığım vakit diğer annelerden nasıl fikir alacağım diye hayıflanmaya başladım.

Şimdi tabii ben de artık giriyorum ancak herkesin üzerindeki bu ölü toprağı bende de mevcut. Gerçi Mart ve Nisan'ın ilk yarısını çok enerjik geçirdim. İki gündür evde mayıştığım için kış modundan hala çıkamadığımı söyleyecektim ama şimdi düşününce yorgunluğum ancak geçiyor.

Mobilya ve evdeki inşaat detaylarını yeni bir postta vermek üzere hoşçakalın diyorum. Hava mükemmel değil ama elimizde de bu var, napalım :) Bari kendimi bir dışarı atayım. Herkese iyi pazarlar...

Uzun bir otobüs yolculuğu olmuştu, hava kararmış halen bir yerleşim yerine varamamıştık. Manzara çöl değil, şehir değil, köy değil.. Durmaksızın tepeler, bomboş kurak tepeler. Neredeyiz, burada ne arıyoruz, amacımız ne... Yolculuğumuzun on üçüncü gününde hepsi iyice belirsizleşmiş durumda. İlk hafta merak ve heyecanla geçmişti, işimiz de kolaydı. Ama şimdi gitgide zorlaşan rotamızda, karada uzun saatler boyunca yolculuk etmek zorunda kalıyorduk. Bir kültürün derinliklerine dalmanın yavaştan hissettirdiği havasızlık hali... Birbirimizi gitgide daha iyi tanıyor olmak güzeldi; aramızdaki yaşlıların gözlerinden, bütün bunların bir an önce bitmesini nasıl istedikleri artık daha rahat anlaşılıyordu...

Hava karardığında neşemi de yavaş yavaş kaybetmeye başlamıştım. Otobüs sarsıla sarsıla son ışıkları eriyen yolda ilerliyordu. Yolu yeterince göremiyor olmaktı neşemi kaçıran, güvenliğimiz için otobüsün en ön koltuklarına oturmamızı da istemiyorlardı - sanırım üzerimize ateş açılmasından korkuyorlardı. Belirli aralıklarla durduğumuz kontrol noktaları, Arapça konuşmalar, polislerle bazen gergin bazen kikirdeyerek iletişim kuran şoförümüz. Hepsi tuhaf bir rüyanın parçaları gibi.

Halbuki gün ışıl ışıl bir denizin kenarında, apaydınlık başlamıştı. Sabah ettiğimiz abartılı kahvaltının ardından, sırt çantalarımızla deniz otobüsü iskelesine seyirtmiştik. Hmm karmaşa. Bu icada nasıl binip ineceğimi bildiğimi sanırdım. Çantaları yerleştirdik, kendimizi yerleştirdik. Yine yine ve yine uyarılıyoruz: Sallanacaksınız, bulantı haplarını kullanmayı tekrar düşünün. Bu panik ve endişe nedir anlamıyorum, hava güzel deniz güzel, rüzgar yok. Açık denizden geçmiyoruz, sadece iki saat gideceğiz. Günlerdir "Belki son dakikada iptal olur, hiç belli olmaz" lafları ile hamur olduk. Bilimden uzak işleyen, şans ve belirsizliklerin fazlasıyla yönettiği bir ruh halinin içine çekilmeye çalıştığımı hissediyorum; ve kendimi olmadığım halde tam bir Batılı gibi: Neden bu kadar endişeliler, radarlarına hava durumu raporlarına bakmıyorlar, önceden bilmiyorlar mı? diye düşünürken buluyorum.

Deniz yolculuğu benim için son on küsür yıldır olduğu gibi, çocuk oyuncağıydı. Dalgalarla zıplamaktan yorulduğumda uykuya dalmıştım, mükemmel kaçış noktası. Fakat iş karada bilinmeyen bir süre boyunca yolculuğa gelince - genelde önceden bana söylenen yolculuk sürelerini unutmaya başlamıştım- gerilmemem işten değil. Terörden fazla insanını trafik kazalarında kaybeden bir ülkeden geliyorum; ayrıca trafik burada bizimkinden on kat beter. Eh buna ek olarak önceki yıllarda yaşanan terör olaylarının hatırlatılması hiç işime yaramıyor, havanın kararması da.

Tam artık bilinmeyene doğru sonsuz bir yolculuğa başladığımızı kabullenmişken, yokluğun içinden beliriveren bir tesise varıyoruz. Aslında burası bir sürü villanın bir havuzun etrafında toplandığı, tuhaf ama çok tuhaf bir yer... O karanlığın ortasında yeşil ve parlak havuz insanı önce kendine çekiyor ama Aralık'ta esen soğuk çöl rüzgarını içinde hissedince, donuk parlak bir taştan başka bir şey ifade etmiyor. Havuz, kötü tuzaklar kuran ışıltılı ama sinsi bir çiçek gibi.

Yemeğimizi aslında dev bir çadırdan esinlenilmiş yemekhanede yiyoruz. En azından bana yüksek bir otağ çadırını anımsatıyor burası. Bedeviler gelmişler de, cam ve beton kullanarak yine bu tuhaflığı yapıvermişler gibi. Karşımda Gordon ve Elizabeth var. Gordon uzun saatler boyunca oturduğu için dizlerini ovuşturuyor ve Liz'in kendisine aldığı bastonu kullanmak zorunda kaldığı için kırgın. O, sıcak yünlü ceketinin içerisinde elinde bastonuyla oturup tam bir yaşlıya benzerken, yüzünde yaşlılığı kendisine yakıştıramadığına dair acımtrak bir ifade var... Ya da gerçekten canı yanıyor, bilemiyorum. Fazlasıyla İngiliz duruşundan anladığım, konuşmak istemediği... Yine de nezaketen yemek hakkındaki sorularımı yanıtlıyor. Bunca zamandır birlikte yolculuk etmenin aramızdaki ilişkiyi şöyle değiştirdiğini söyleyebilirim; biz onları ebeveynlerini rahat ettirmeye çalışan çocuklar gibi yakından takip ederken, onlar da bunun konforuna kendilerini bırakmayı kabullenmiş görünüyorlar...

Hiç bir konaklama tesisinde yiyemediğim gibi, burada da çorbadan başka kendime uygun birşey bulamıyorum. Karnım aç ama hayır. Tüm vücudum gibi sanırım midem de yorgun bu akşam.

Yemekten sonra çantalarımızı alıyor ve villalardan bize gösterilen birine yöneliyoruz. Ürperiyorum. Bizimki, ortada gruplaşmış sıradan biraz arkada. Ve villanın hemen arkasında uçsuz bucaksız karanlıklar başlıyor... Ürperiyorum, sevgilimin kolunu arkadan hızlıca yakalıyorum: "Orada mı kalacağız? Orası koca ev. Ve uzakta" Sevgilim gülüyor ama tedirgin. "Gel bakalım, beğenmezsek bir çaresine bakarız. Nasılsa 5 saat sonra uyanacağız" diyor... Bu, biraz tuhafıma gidiyor: "5 saat mi? O zaman... Gece 1 oluyor ama... Gece gece neden uyanacağız ki?" diye soruyorum. Sevgilim sakince birkaç dakikadır grupla bunu konuştuklarını, gece erken kalkıp yola koyulacağımızı herkesin mutsuzlukla öğrendiğini anlatıyor.

Villaya giriyoruz, meğerse burası bir sürü odadan ibaret bir binaymış, kendimi daha da korunaksız hissediyorum. Evin içine girseydik belki iyiydi, üzerimizde bir kapı kapanmış olurdu, ama şimdi odamızın kapısının önünde rüzgarlar uçuyor ve in cin top atıyor olacak. Binada da bizden başka kimse kalmıyor gibi... Tuhaf.

İkinci hayal kırıklığını iki tek yatağı görünce yaşıyorum. Ve soğuk odamızı. Bir ihtimal duş almayı konuşuyor, hemen vazgeçiyoruz. Klima gürültülü ama pek varlık sergilemiyor. Yatakları birleştirmek meşakkatli görünüyor, sonunda tek yatakta ısınmak gözümüze en hoş fikir gibi geliyor. Uyuyakalmakta zorlanıyorum, aşırı yorgunluk ve ısınamamak 5 saatlik uykumdan vakit çalmaya başlıyor. Sonunda daldığımda, dinlendirici olmaktan uzak bir uykuda buluyorum kendimi.

Arada gözümü açtığımda sevgilimin aslında uyumamı bekleyip yan yatağa geçtiğini görüyorum. İçim sevgi doluyor. Muhtemelen o kadar sıkışık uyumaya çalışmaya daha fazla tahammül edemedi.

Sabaha karşı 1de uyandırılıyoruz. 15-20 dakika hazırlık için zamanımız var. Yine bir yarım saat de hızlı bir kahvaltı. Öylesine yorgunum ki, hiç sormadan ve sorgulamadan kahvaltı kuyruğuna giriyorum. Yemek zorundayım nokta. Hafif çantamda su var, olabildiğince kalın giysilerim de üzerimde. Yine otobüse biniyoruz, herkes uykulu, çıt yok. Bu seferki yolculuğumuz çok kısa sürüyor. Önce karanlıkta taştan kemerli bir kapıdan geçiyoruz, milli park gibi bir yere girdiğimizi düşünüyorum. Daha sonra da otobüsün gidebileceği kadar ileri gidip, duruyoruz.

Gecenin 2si, ay yok, yerleşim yeri yok, sadece otobüsün ışıkları var... Ve bir de yıldızlar. Milyonlarca yıldız. Teker teker otobüsten iniyoruz, biraz yürümemiz gerektiği söyleniyor. Karşımızda yükselen dağı karanlıkta artık seçmeye başlıyoruz. Dağınık bir şekilde yürürken, medeniyetle o an için son bağımız otobüsümüz de geri dönüp bizden uzaklaşıyor. Ona dair son gördüğüm şey, dağı tarayan farları oluyor.

15 dakikalık tempolu yürüyüşümüzün sonuna doğru, artık gözlerimiz iyice karanlığa alışmışken uzaktan bize doğru gelen karaltılar olduğunu farkediyoruz. Muhammed Arapça sesleniyor, karşıdan yanıt geliyor. Yaklaştıkça konuşmalar artıyor, hem kendi aralarında hem de Muhammed'le. Bize yaklaşan gruptan ayrılan biri yanıma doğru seyirtiyor, dostane ve rahat bir yürüyüşü olduğunu seziyorum. Elini kolunu sallaya sallaya geliyor, arada koyu renkli pelerinini düzeltiyor. Gözlerimi iyice kısınca onun bir Bedevi olduğunu farkediyorum. Elinden sarkan urganının devamında ise genç bir deve var.

Sabahın iki buçuğunda gezegenin bilmediğim bir köşesinde üşür ve arkada yükselen dağın karaltısına endişeyle bakarken, bir Bedevi bembeyaz dişleri ile bana sırıtıyor ve devesini yanıma doğru çekiştirerek oyuncu bir ifadeyle şöyle diyor: "Selamun aleykum"

Basitçe şu cümle durumumu özetleyebilir: Ocak ayında bunaldım. Geçen ayların sıkıntısının üzerine eklenenler oldu, neden böyleydi diye hatırlamaya çalıştığım şeyler oldu. Annemi özledim, göremedim. Kocamı özledim, gördüm ama doyamadım. Sepetim doldu, taştı. Sorumluluk kalemleri artarken, destek görememek canımı çokça sıktı. İçimi bayan bir performans görüşmesinin de etkilerini hala üzerimden atamadım. Üniversiteyi kazandığım ana kadar geri dönüp, kariyerime tekrar şöyle bir bakma isteği uyandıran bir görüşme...

Böyle dönemlerde kendimi çeşitli sığınaklara kapatıyorum. Kurgu dünyaların şeffaf ve koruyucu yaprakları arasına gömülüyorum. Gül yaprakları gibi, damarlı ve geçirgen bir koza içine yerleşiyorum.

Son iki yıldır twilight serisine gömüyorum kendimi, ondan öncesinde ise yollarda sürekli hayal kurardım... Bu sefer çok tuhaf oldu, ergen filmlerine sardırdım. Ergen ve akneli çocukların anıra anıra güldükleri; kadınlar yaşlılar ve bütün farklı insanlarla aşırı derece dalga geçen, yaşımıza pek de hitap etmeyen filmlere. Bir kısmı da cra.cker movie dediğimiz, malum bitkinin etkisindeki kahramanların çok olduğu filmler.

"Knocked Up" ile başladım. "Zack and Miri" ile devam ettim. Tabii bu arada filmleri 8er kez falan izleyip, gitgide filmlerdeki ergen tiplemeler gibi konuşmaya başladım: "F***, s*it, f***, f***" Bu iki filmin diğer ortak özelliği, tuhaf bir romantizm anlayışını koruyor olması. Hatta bu romantizm anlayışının bana da şaşırtıcı bir şekilde hitap edebildiğini farkettim. Sırada Pineapple Express, Superbad, Observe and Report var.

Sonum ne olur bilemiyorum. Ancak geçen gün kendimi bir masa başında elimde içeceğim, üzerimde ütüsüz tshirtümle geyik yaparak ve bolca "f*** s*** f***" kelimelerini kullanarak çalışabileceğim bir iş hayali kurarken yakaladım. Parmak arası terlik de işe dahil olmuştu ve Miami de arkadan göz kırpıyordu sanki...

Benim böyle konuştuğuma bakmayın. Hayal kurmaya bile pek cesaretim yok son günlerde. Ama bu filmler sayesinde, sıcak ve neşeli bir kapı aralığı açılıyor hayatıma. İçeri tuhaf espriler ve parmak arası terlikli rahat tipler doluşuveriyor...

Miço'nun bebeklik (ya da süt) dişlerini döktüğü dönem bir acaipti. 4 aylıkken falan başlayıp koca birkaç ay boyunca sürdü . O aralar bir süredir miniklerin yerini büyüklerin aldığını gözlemliyorduk. Kollarımızda, bacaklarımızda ve esnediği zaman verdiği enfes ağız içi görüntülerde :) Ancak iş öyle bir noktaya geldi ki, yerlerde üst üste dökülmüş dişler bulmaya başladık.

Herkese keyifli pazarlar!

Onor'dan gelen haberler Şubat ayıyla birlikte daha da güzelleşmeye başladı. Eh, ben de arkadaşımın daimi reklamcısı olarak blogumda bu haberlere yer vermeye devam ediyorum...

İlk haber, Sevgililer Günü için... Onor Bumbum, 14 Şubat'ta Jay Jay Johansson'un ön grubu olarak Bronx Pi'de sahne alacak. Çok güzel haber değil mi... Melankolik müziğiyle elektronik camiada önemli bir isim JJJ ve Onor için mükemmel bir deneyim yolda gibi görünüyor. Bir sürü tanıtım da cabası.

İkinci güzel haber, fizy'den. Fizy'nin ana sayfasında şu an Onor'un tanıtımı mevcut. Şimdiden facebook grubuna fizy'den gelenler doluşmaya başladı. Heyecanlıı!!

Bendeniz halen Onor Bumbum Live Band projesini dinleyemedim. O yüzden planım, 9 Şubat Çarşamba Ghetto'da bu eksiğimi kapatmayı düşünüyorum. Konseri de böylece duyurmuş oldum.

Sevgiler, mutlu cumalar herkesee!!! Cheers!

Bu şarkının çeşitli versiyonlarına 90'larda hepimiz aşinaydık. Ancak Patti Smith'ten şarkının orijinalini dinlediğimde, taşıdığı tansiyona inanamadım. Şarkının aynı anda hem kızgın hem hüzünlü hissettirmesini seviyorum, akıp giden ve çok kadınsı bir tutku barındırıyor içinde. Ve bu duyguların eylemci ve punkçı bir kadından bize geliyor olması da çok hoşuma gidiyor...

Ayrıca piyano ile çalınabilecek en kült ve keyifli şarkılardan biri olduğunu düşünüyorum. Kadın yapmış yahu...

Yeni yıla eşimin ailesi ile İskenderun'da girdik. Bu yıl ne Aralık başındaki doğum günümü ne de yeni yılın gelişini idrak edebildim. Doğum günümde kendime bir uçak bileti hediye ettim . (Kasım'da aldığım bir çift çizme ve şimdi ne olduklarını hatırlayamadığım ama kesinlikle doğum günüm olduğu için para harcama izni kullanarak aldığım bazı kıyafetler dışında) 6 aylığına evimizden uzakta olacak eşimin yanına ilk kez gitmek için aldım bileti. Gidişim stresli oldu, hava kötüydü. Yine de bir haftasonu için de olsa birlikte olabilmek çok iyi geldi. Onun yeni "bekar" evinde, kaçamak gibi...

Yılbaşı içinse bu sefer eşimin memleketinde buluştuk. Kayınvalidemler sağolsunlar, bizi çok rahat ettirdiler. 31 Aralık günü, çarşıda gezerken meşhur Petek Pastanesi'nde bir şeyler içmeye karar verdik. Ancak pastaneye gittiğimizde, o gün servisin yapılmadığını gördük. Çünkü tüm pastane, yılbaşı pastalarıyla doluydu!

Her masanın üzeri, her dolabın içi, birbirinden farklı ve rengarenk pastalarla dolmuş taşmıştı. Ben tabii ki çıldırdım. Kelimenin tam anlamıyla kendimi kaybettim. Dakikalarca oradan oraya koşturduktan sonra, nefes alıp fotoğraf çekmeye karar verdim. Her zamanki gibi hazırlıksızdım o yüzden yine cep telefonuna talim etmek zorunda kaldım. Sanırım o an, yeni bir yıla giriyor olmanın heyecanını kısa bir süreliğine de olsa hissettim...